W dniu 26.01.2018 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum po ponad 3 latach procesu uniewinnił klienta Kancelarii od zarzutu niedopełnienia obowiązków kierownika budowy przy realizacji demontażu i montażu dźwigu w 2013 r. w budynku Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie i dopuszczenia do wykonywania pracy przy realizacji umowy w charakterze pracowników dwóch osób nieposiadających wymaganych kwalifikacji oraz niezapewnienia zastosowania przez te osoby środków ochrony indywidualnej dla pracownika, czym miał narazić ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W 2013 r. w budynku Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie prowadzone były prace związane z demontażem i montażem dźwigu osobowego. W toku prowadzonych prac doszło do wypadku, w wyniku którego obrażeń doznali dwaj pracownicy wykonawcy.

Prokuratura oskarżyła przed Sądem Rejonowym kierownika budowy oraz inspektora nadzoru inwestorskiego o zaniedbanie swoich obowiązków.

Kancelaria w toku procesu karnego wykazała fakt, że klient kancelarii nigdy formalnie nie objął funkcji kierownika budowy jak również w wyniku wielu zaniedbań ze strony głównego wykonawcy oraz inwestora nie został powiadomiony o dacie rozpoczęcia wykonywania prac, podczas gdy już pierwszego dnia prac doszło do wypadku i do powstania obrażeń pokrzywdzonych pracowników wykonawcy.

Uniewinnienie w sprawie – małżonka osoby fizycznej w sprawie, gdzie próbowano przypisać odpowiedzialność na gruncie Kodeksu karnego skarbowego (art. 9 KKS).

Artykuł 9 Kodeksu Karnego określa tzw. formy zjawiskowe czynu karalnego. Sprawstwo indywidualne, współsprawstwo, sprawstwo kierownicze, tzw. sprawstwo poleceniowe.

§  1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.

 §  2. Każdy ze współsprawców wykonujących czyn zabroniony odpowiada w granicach swej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowiedzialności pozostałych sprawców; okoliczność osobistą, wyłączającą lub łagodzącą albo zaostrzającą odpowiedzialność, która nie stanowi znamienia czynu zabronionego, uwzględnia się tylko co do sprawcy, którego ona dotyczy.

 §  3. Za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną.

W sprawie którą opisujemy Joanna B. została oskarżona – na podstawie art. 9 § 3 Kodeksu karnego skarbowego – o „niezgłoszenie działalności swojego męża do opodatkowania podatkiem VAT”. Zdaniem rzecznika oskarżenia oskarżona zajmowała się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, swojego męża. Wyrok skazujący prowadziłby w konsekwencji do odpowiedzialności regresowej / odszkodowawczej żony za „zobowiązania podatkowe męża”.

Wyrokiem Sadu Rejonowego w .. Joanna B. została uniewinniona, zaś apelacja Rzecznika oskarżenia – uznana przez Sad Okręgowy za „oczywiście bezzasadną”.