Szczecin: brutalne aresztowanie za nagrywanie policjantów

Brutalna interwencja policji w Szczecinie skończyła się skandalem. Policjanci skuli kajdankami i aresztowali mężczyznę, który nagrywał nieprzepisowe parkowanie radiowozu. Funkcjonariusze twierdzą, że mężczyzna ich obrażał. Sprawę bada prokuratura, a Superstacja pyta, czy policja działała w ramach prawa

http://www.superstacja.tv/wiadomosc/2016-10-20/szczecin-brutalne-aresztowanie-za-nagrywanie-policjantow/

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 04 października 2016 r. oddalił apelację Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie o zapłatę przeciwko lekarzowi. 

Narodowy Fundusz Zdrowia pozwał lekarza o zapłatę kwoty ponad 36.000 złotych wraz z odsetkami tytułem odszkodowania za wystawianie przez tego lekarza recept na leki refundowane, w okresie kiedy stron nie łączyła umowa upoważniająca do wystawiania recept na leki i wyroby medyczne refundowane ze środków publicznych przysługującym świadczeniobiorcom.

Podstawę prawną dochodzonego pozwem roszczenia stanowił art. 415 k.c.

Jak stwierdził Sąd Okręgowy w Szczecinie, działanie pozwanego lekarza polegające na wystawianiu recept bez formalnego uprawnienia do tej czynności nosiło znamiona bezprawneo w rozumieniu art. 415 k.c., niemniej bezprawność ta nie była wystarczajaca przesłanką do uznania odpowiedzialności odszkodowawczej lekarza wzgledem NFZ. Konieczne byłoby zaistnienie winy w zakresie bezprawnego działania lekarza oraz szkody, która pozostawałaby w normalnym związku przyczynowym z bezprawnym i zawinionym działaniem lub zaniechaniem. 

Sąd doszedł do przekonania, że działaniem, które naruszałoby przepisy ustawy o refundacji leków, wywołującym szkodę w majątku powoda odpowiadającą kosztom refndacji na rzecz aptek byłaby sytuacja, w której refundowane leki trafiłyby do osób nieuprawnionych do otrzymania świadczeń zdrowotnych. Wobec tego, że w niniejszej sprawie pozwany lekarz wystawiał recepty na rzecz pacjentów ubezpieczonych a więc osób uprawnionych do otrzymywania refundacji - żądanie NFZ (który jest jedynie dysponentem środków publicznych) zapłaty kwoty ponad 36.000 złotych nie zasługiwało zatem na uwzględnienie i dlatego Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił apelację NFZ uznając, że wyrok Sądu I instancji był w pełni uzasaniony.

Sąd uznał, że podstawowym celem działalności Funduszu jest takie gospodarowanie powierzonymi mu środkami, aby trafiły one do osób uprawnionych.

Jest to już kolejne orzeczenie w podobnej sprawie, gdzie Sąd uznał, że po stronie NFZ nie powstała szkoda z tytułu wystawiania przez lekarza recept na leki refundowane, pomimo braku umowy pomiędzy lekarzem a NFZ, skutkiem czego po raz kolejny nie uwzględniono żądania zapłaty odszkodowania od lekarza na rzecz Narodowego Funduszu Zdrowia. Podobne stanowisko prezentuje Sąd Najwyższy, który w szeregu orzeczeń nie podziela racji NFZ, aby karać lekarzy za tego typu przewinienia.

Szkoda całokwita - czym jest i w jaki sposób jest ustalana

W praktyce likwidacji szkód komunikacyjnych (szkód powstałych w wyniku np. wypadku dwóch samochodów) ubezpieczyciele wypracowali model tzw. szkody całkowitej.

Ze szkodą całkowitą mamy do czynienia w sytuacji, kiedy w wyniku zdarzenia np. wypadku, szacowane koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wystąpienia szkody w sposób znaczny przewyższają wartość pojazdu ustaloną na moment bezpośrednio poprzedzający wypadek i wystąpienie szkody.
W przypadku gdy ubezpieczyciel ustali, że w danym postępowaniu likwidacyjnym występuje szkoda całkowita sposób wyliczenia przypadającego dla właściciela pojazdu odszkodowania jest następujący:

W pierwszej kolejności likwidator szkody z ramienia ubezpieczyciela dokonuje oględzin pojazdu, czy też dokładniej tzw. pozostałości pojazdu po szkodzie
i na podstawie oględzin dokonuje oszacowania wartości pozostałości.

Następnie likwidator szkody korzystając ze specjalistycznych programów eksperckich dokonuje ustalenia wartości pojazdu w dacie poprzedzającej wystąpienie szkody, z uwzględnieniem m.in. wyposażenia konkretnego pojazdu, historii ewentualnych wcześniejszych szkód, zużycia poszczególnych elementów pojazdu, przebiegu pojazdu oraz innych.

Wysokość odszkodowania przypadającego do wypłaty następnie obliczana jest jako różnica pomiędzy ustaloną w opisany powyżej sposób wartością pojazdu sprzed szkody a wartością wraku pojazdu, czyli pozostałości.

Pozostałości pojazdu stanowią własność poszkodowanego, który wówczas może swobodnie zdecydować czy dokonać sprzedaży wraku we własnym zakresie czy też skorzystać z oferty odkupu wraku przez ubezpieczyciela, gdyż w praktyce ubezpieczyciele często składają oferty wykupu wraku.

Jeżeli wrak pojazdu nie przedstawia żadnej wartości, wówczas ubezpieczyciel winien wypłacić odszkodowanie równe ustalonej wartości pojazdu na dzień szkody. W takim przypadku pozostałości pojazdu powinny zostać poddane kasacji, a sam pojazd powinien zostać wyrejestrowany. Ubezpieczyciel wypłaci odszkodowanie na podstawie zaświadczenia o wyrejestrowaniu pojazdu.

Uniewinnienie w sprawie – małżonka osoby fizycznej w sprawie, gdzie próbowano przypisać odpowiedzialność na gruncie Kodeksu karnego skarbowego (art. 9 KKS).

Artykuł 9 Kodeksu Karnego określa tzw. formy zjawiskowe czynu karalnego. Sprawstwo indywidualne, współsprawstwo, sprawstwo kierownicze, tzw. sprawstwo poleceniowe.

§  1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.

 §  2. Każdy ze współsprawców wykonujących czyn zabroniony odpowiada w granicach swej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowiedzialności pozostałych sprawców; okoliczność osobistą, wyłączającą lub łagodzącą albo zaostrzającą odpowiedzialność, która nie stanowi znamienia czynu zabronionego, uwzględnia się tylko co do sprawcy, którego ona dotyczy.

 §  3. Za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną.

W sprawie którą opisujemy Joanna B. została oskarżona – na podstawie art. 9 § 3 Kodeksu karnego skarbowego – o „niezgłoszenie działalności swojego męża do opodatkowania podatkiem VAT”. Zdaniem rzecznika oskarżenia oskarżona zajmowała się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, swojego męża. Wyrok skazujący prowadziłby w konsekwencji do odpowiedzialności regresowej / odszkodowawczej żony za „zobowiązania podatkowe męża”.

Wyrokiem Sadu Rejonowego w .. Joanna B. została uniewinniona, zaś apelacja Rzecznika oskarżenia – uznana przez Sad Okręgowy za „oczywiście bezzasadną”.

Tymczasowe aresztowanie jest najsurowszym środkiem zapobiegawczym.

Wyróżniamy dwa rodzaje środków zapobiegawczych:

1. środki izolacyjne – tymczasowe aresztowanie,

2. środki nieizolacyjne – poręczenie majątkowe; poręczenie społeczne; poręczenie od tzw. osoby godnej zaufania; dozór policji; nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego z pokrzywdzonym; zawieszenie w czynnościach zawodowych/służbowych; nakazanie powstrzymania się od określonej działalności lub prowadzenia określonego rodzaju pojazdów; zakaz opuszczania kraju (który może być połączony z odebraniem paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy).

Przesłanki stosowania

Środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania jest stosowany w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania a wyjątkowo, aby zapobiec popełnieniu przez oskarżonego nowego ciężkiego przestępstwa. Ponadto, można zastosować ten środek zapobiegawczy, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, w przypadku gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony będzie mataczył w sprawie (tj. nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób będzie je utrudniał) a także w przypadku, gdy oskarżonemu grozi surowa kara za popełnienie zarzucanego mu czynu.

Zgodnie z treścią art. 249 § 1 k.p.k., stosować tymczasowe aresztowanie można tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa przez oskarżonego.

Wniosek prokuratora

Zastosowanie tymczasowego aresztowania w postępowaniu przygotowawczym następuje na wniosek prokuratora, tylko na podstawie postanowienia sądu. Wniosek powinien mieć formę pisemną i zawierać uzasadnienie. We wniosku prokurator powinien wskazać dowody świadczące o popełnieniu przez podejrzanego zarzucanego mu przestępstwa oraz okoliczności, które przemawiają za koniecznością zastosowania najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Posiedzenie

Sąd rozpoznaje wniosek na posiedzeniu niejawnym, w którym bierze udział podejrzany, jego obrońca, jeżeli go ustanowił oraz prokurator. W posiedzeniu nie może brać udziału pokrzywdzony, ani jego pełnomocnik. Na posiedzeniu Sąd powinien przesłuchać podejrzanego, pouczając go przed tym o prawie do złożenia wyjaśnień oraz o prawie do odmowy złożenia wyjaśnień i odmowy udzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania.

Postanowienie

Sąd ogłasza postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, doręcza jego odpis podejrzanemu oraz jego obrońcy. Na postanowienie przysługuje 7 dni od dnia doręczenia postanowienia, chyba że podejrzany lub obrońca byli obecni na ogłoszeniu tego postanowienia – wówczas 7 dniowy termin do wniesienia zażalenia biegnie od dnia jego ogłoszenia. Zażalenie wnosimy do sądu odwoławczego za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżone postanowienie. Powinno ono być przekazane do rozpoznania sądowi odwoławczemu w ciągu 48 godzin (art. 463 § 2 k.p.k.).

Zgłoszenie darowizny

Dokonanie zgłoszenia darowizny w innej formie niż na dedykowanym formularzu nie może przesądzać o niespełnieniu warunków do uzyskania zwolnienia

Tak Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie w wyroku z 6 lipca 2016 r. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 lipca 2016 r., sygn. akt VIII SA/Wa 869/15

Podatniczka wniosła do sądu skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej, który odmówił jej prawa do zwolnienia z podatku od darowizny.

Organ podatkowy stwierdził, że w celu uzyskania zwolnienia od podatku należało dokonać zgłoszenia darowizny zgodnie z wymogami rozporządzenia wydanego na podstawie art. 4a ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Natomiast oświadczenie majątkowe skarżącej nie spełniało tego wymogu, gdyż było to oświadczenie składane zgodnie z wymogami art. 24h ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym (podatniczka poinformowała urząd skarbowy o darowiźnie, składając doroczne oświadczenie majątkowe jako dyrektor szkoły).

WSA w Warszawie uwzględnił skargę podatniczki.

Zdaniem Sądu, norma z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn ma głównie cel społeczny, co wymaga zrekonstruowania jej treści przy łączeniu poszukiwania sensu użytych w niej wyrażeń z celem tej regulacji. Cel ten został wyraźnie określony jako "zapewnienie ochrony interesów majątkowych członków najbliżej rodziny". Natomiast wprowadzenie warunków zgłoszenia i udokumentowanie darowizny miało na celu "zapewnienie szczelności sytemu podatkowego" oraz "uzyskanie pewności prawnopodatkowej odnośnie nabytego majątku", by zapobiec fikcyjnym umowom darowizny sporządzanym wyłącznie dla zmniejszenia obciążeń podatkowych.

Z tej przyczyny sąd rozpoznający obecnie sprawę uznał, że ustanowiony powyższym przepisem wymóg zgłoszenia dokonanej darowizny na określonym formularzu jedynie jako wymóg natury technicznej. Ani ustawa o podatku od spadków i darowizn, ani nawet rozporządzenie w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych nie przewiduje żadnych skutków dotyczących wadliwości wypełnienia formularza ani procedur zmierzających do usunięcia tych wad. Formularz nie pełni też roli deklaracji podatkowej, a stanowi jedynie jeden z dowodów na spełnienie warunków do zwolnienia od podatku.

Dlatego też, zdaniem sądu, dokonanie zgłoszenia darowizny w innej formie niż na dokonanym formularzu nie może przesądzać o niespełnieniu warunków do uzyskania zwolnienia na podstawie art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdy zostają spełnione określone w tym przepisie ustawowe warunki uzyskania zwolnienia, to jest gdy: darowizna jest dokonana w kręgu osób tam wymienionych, nie budzi wątpliwości fakt dokonania określonej darowizny w określonym czasie, właściwy naczelnik urzędu skarbowego otrzymuje informację o tej darowiźnie w terminie 6 miesięcy od powstania obowiązku podatkowego.

Źródło: www.nsa.gov.pl 

Celem zabezpieczenia na czas postępowania o rozwód jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb jej członków, przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Obowiązek alimentacyjny

Powstaje przez zawarcie małżeństwa i gaśnie dopiero z chwilą jego ustania lub unieważnienia. Rozmiar obowiązku zależy od sił, zarobkowych i majątkowych możliwości małżonków oraz potrzeb rodziny.

Podstawa prawna

Jak wynika z treści art. 730¹§ 1 k.p.c., który jest podstawą takiego wniosku, udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia.

 Z kolei z treści art. 753 § 1 k.p.c. wynika, że w sprawach o alimenty (a w drodze analogii także w sprawach o przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny) zabezpieczenie może polegać na zobowiązaniu obowiązanego do zapłaty uprawnionemu jednorazowo albo okresowo określonej sumy pieniężnej.

Obowiązek pomocy wynika w szczególności z art. 27 k.r.o., zgodnie z którym małżonkowie zobowiązani są, każdy według swoich sił i możliwości majątkowych i zarobkowych, przyczyniać sę do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli.

Treść wniosku

Wniosek może być złożony w treści pozwu lub w odrębnym piśmie procesowym oraz powinien odpowiadać wymaganiom pisma procesowego (tj. zawierać oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko stron, przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, oznaczenie rodzaju pisma, osnowę wniosku, dowody, podpis strony albo je przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika, załączniki, oznaczenie wartości przedmiotu sporu, miejsca zamieszkania stron, numer PESEL wnioskodawcy).

Oprócz powyższego należy wskazać sposób udzielenia zabezpieczenia – w przypadku roszczenia alimentacyjnego – konkretną kwotę pieniężną oraz uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek. Uprawdopodobnienie nie jest tym samym co udowodnienie, a więc sąd dokonuje pobieżnej analizy dostarczonego przez wnioskodawcę materiału dowodowego.

Tryb rozpoznania wniosku

Wniosek podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, bezzwłocznie, nie później niż w terminie tygodnia od dnia jego wpływu do sądu. W sprawie uchylenia lub ograniczenia uprzednio udzielonego zabezpieczenia konieczne jest wyznaczenie rozprawy.

Żądana kwota

Żądana kwota musi być adekwatna do wskazanych i poddanych ocenie Sądu usprawiedliwionych kosztów utrzymania. Usprawiedliwione potrzeby powinny być oceniane nie tylko na podstawie wieku dziecka, ale także na podstawie miejsca pobytu dziecka, jego środowiska, stanu zdrowia i wszystkich okoliczności występujących w danym przypadku. Ponadto, Sąd zwraca uwagę jakie są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego. Dodatkowo Sąd baczy, aby kwota ta zapewniła jednocześnie stronie zobowiązanej możliwość zaspokojenia własnych potrzeb, zakładając, że do dyspozycji pozostaje tej osobie kwota wystarczająca do jego utrzymania.

Przyjmuje się, że dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej i to niezaleznie od tego czy żyja z nimi wspólnie czy osobno.

Każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego jego rozwój psychiczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, kształcenie, ochronę jego osoby i majątku, Wyjście poza wymienione potrzeby zależy już tylko od osobistych cech dziecka oraz od zamożności i przyjętego przez zobowiązanego modelu konsumpcji (Uchwała Sądu Najwyższego w dnia 16 grudnia 1987 r. M.P. 1988 nr 6 poz. 60)

Koszt złożenia wniosku

W przypadku złożenia wniosku przez osobę uprawnioną – wniosek nie podlega opłacie.

Postanowienie

Sąd udziela zabezpieczenia w formie Postanowienia i doręcza je obu stronom postępowania. Na postanowienie Sądu I instancji przysługuje zażalenie, które należy wnieść w terminie 7 dni licząc od dnia doręczenia postanowienia, za pośrednictwem Sądu które takie postanowienie wydał.

Postanowienie jest natychmiast wykonalne, a zatem pomimo tego, że osoba zobowiązana wniesie zażalenie, ma ona obowiązek uiszczać zasądzoną kwotę od dnia wskazanego przez Sąd do czasu aż Sąd nie zmieni takiego postanowienia albo do czasu wydania wyroku rozwodowego.

Co do zasady małżonkowie mają dwie możliwości dokonania podziału majątku wspólnego. Mogą zrobić to albo po orzeczeniu pomiędzy nimi rozwodu, poprzez zainicjowanie odrębnego postępowania w przedmiocie podziału majątku wspólnego - co jest najczęstszą formą wybieraną przez byłych już małżonków, albo złożyć wniosek o podział majątku wspólnego już w pozwie o rozwód. Jednakże to drugie rozwiązanie jest obwarowane kilkoma warunkami, bez spełnienia których sąd prowadzący postępowanie rozwodowe, nie dokona podziału majątku wspólnego.

Pierwszą przesłanką wymaganą do tego, by sąd podzielił majątek w postępowaniu rozwodowym, jest wniosek jednego z małżonków o dokonanie tegoż podziału. Drugą przesłanką jest z kolei to, by przeprowadzenie podziału majątku w postępowaniu o rozwód nie spowodowało nadmiernej zwłoki postępowania. Z brakiem nadmiernej zwłoki o której mowa powyżej, mamy do czynienia zarówno, gdy skład majątku wspólnego i sposób jego podziału został wcześniej ustalony przez małżonków, jak i wówczas, gdy co prawda pomiędzy stronami nie ma w pełni zgodnego stanowiska w tym zakresie, jednakże ustalenie składu majątku wspólnego i sposób jego podziału nie wymaga prowadzenia obszernego postępowania. Bez wątpienia zaś z nadmierną zwłoką bedziemy mieć do czynienia, gdy małżonkowie są ze sobą silnie skonfliktowani, nie są w stanie wypracować wspólnego stanowiska w zakresie podziału majątku, a istnieje koniecznosć zarówno określenia czy i ewentuallnie w jakiej wysokości nakłady zostały poczynione z majątku wspólnego na majątek osobisty małżonka i odwrotnie, oraz ewentualne ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym. Zatem w praktyce najczęściej z podziałem majątku w postępowaniu o rozwód będziemy mieli do czynienia, gdy obydwie strony żądają orzeczenia rozwodu bez orzekania o winie.

Wnosząc o dokonanie podziału majątku w pozwie o rozwód, nie uiszczamy osobnej opłaty od wniosku, która wynosi 1.000 zł, bądź 300 zł jeżeli małżonkowie przedstawią zgodny projekt podziału majątku. Jeśli w sprawie o rozwód sąd orzeknie również o podziale majątku, wówczas w orzeczeniu kończącym postępowanie sąd pobierze opłatę należną od wniosku o podział majatku (czyli 1.000 bądź 300 zł w zależności od tego, czy małżonkowie bedą całkowicie zgodni co do podziału czy też nie).

Umowa darowizny polega na zobowiązaniu się darczyńcy do jednostronnego, bezpłatnego świadczenia ze swojego majątku na rzecz drugiej osoby, zwanej obdarowanym. Jednocześnie na osobę obdarowaną nie jest nałożony obowiązek wzajemnego świadczenia na rzecz darczyćy. Zatem celem umowy darowizny jest wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy.

Umowa darowizny co do zasady powinna być sporządzona w formie aktu notarialnego. Jednakże darowizna jest ważna bez zachowania tej formy, jeżeli przyrzeczone przez darczyńcę świadczenie zostało już spełnione.

Przykład: Małżonkowie chcą darować na podstawie umowy darowizny swojemu synowi kwotę 10.000 zł. Umowa darowizny nie została sporządzona w formie aktu notarialnego, lecz pieniądze zostały przekazane na rzecz syna. Wówczas taka darowizna jest ważna.

Darowizna może zostać odwołana zarówno przed, jak i po jej wykonaniu. Przed jej wykonaniem może być odwołana wówczas, gdy stan majątkowy darczyńcy uległ takiej zmianie, że wykonanie darowizny nie może nastąpić bez uszczerbku dla jego własnego utrzymania odpowiednio do jego usprawiedliwionyh potrzeb albo bez uszczerbku dla ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjncyh (art. 896 kodeksu cywilnego). Inaczej mówiąc, by darczyńca mógł odwołać darowiznę przed jej wykonaniem, w jego w majątku muszą zajść  istotne zmiany na jego niekorzysć.

Z kolei po wykonaniu darowizny, darczyńca może ją odwołać gdy odbarowany dopuścił się wzgledem niego rażącej niewdzięczności. Ustawodawca nie precyzuje na czym owa rażąca niewdzięczność ma polegać, jednakże bogate orzecznictwo sądowe wypracowało kilka kryteriów w tym zakresie. I tak zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn.  I Aca 540/15, pod pojęcie rażącej niewdzięczności może podpadać jedynie taka czynność czy zaniechanie obdarowanego, które były skierowane przeciwko darczyńcy ze świadomością i w nieprzyjaznym zamiarze. Z kolei w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2016 r., sygn. I Aca 881/15 wskazano, że rażąco niewdzięcznym zachowaniem odbarowanego jest działanie lub zaniechanie skierowane bezpośrednio, lub nawet pośrednio przeciwko darczyńcy, które oceniając rzecz rozsądnie i obiektywnie, musi być uznane za wysoce niewłaściwe  i krzywdzące darczyńcę. Jednakże pamiętać należy o tym, że gdy darczyńca przebaczył obdarowanemu, darowizna nie może być odwołana z powodu niewdzięczności.

By oświadczenie o odwołaniu darowizny było skuteczne, musi ono nastąpić na piśmie.Oświadczenie to musi zawierać jednoznaczny przekaz dla odbarowanego, że darczyńca odwołuje uczynioną na jego rzecz darowiznę, przy czyn darczyńca nie musi uzasadniać powodów dla których darowiznę odwołuje.

Kancelaria posiada bogate doświadczenie z zakresu spraw związanych z odwołaniem darowizny, m.in. wyrokiem z dnia 16 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, w sprawie, w której Kancelaria reprezentowała pozwanego, oddalił powództwo powodów wskazując, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań świadków, nie pozwana na uznanie zachowania pozwanego w stosunku do powodów za rażącao naganne, niewdzięczne, a zatem takie, które uzasadniałoby uznanie, że dokonaną na jego rzecz darowiznę można skutecznie odwołać. W powyższym orzeczeniu Sąd przykładowo wymienił również zachowania, które mogą być uznane za rażąco niewdzięczne, wskazując  że może być to: popełnienie  przestepstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub czci darczyńcy albo na mieniu darczyńcy oraz naruszenie przez obdarowanego spoczywających na nim obowiązków wynikających ze stosunków osobistych (rodzinnych) łączących go z darczyńcą.

Odszkodowania / sprawy odszkodowawcze. Szkody osobowe, rzeczowe, komunikacyjne, wypadki przy pracy. Nasza Kancelaria Adwokacka – prowadzi sprawy związane z dochodzeniem odszkodowań.

Rekomendujemy powierzanie spraw odszkodowawczych Kancelariom Adwokackim – bezpośrednio Adwokatom, Radcom prawnym. Profesjonalnie działająca Kancelaria Adwokacka jest w stanie pomóc (bez pośredników) nie tylko w relacji Poszkodowany / ubezpieczyciel / sprawca – ale także może reprezentować ofiarę wypadku w ramach sprawy karnej – w charakterze pełnomocnika Pokrzywdzonego, Oskarżyciela Posiłkowego, gdzie Poszkodowanemu, Pokrzywdzonemu może przysługiwać dodatkowe odszkodowanie, zwrot kosztów pomocy prawnej. Poszkodowany ma bezpośredni kontakt z Kancelarią Adwokacką / Adwokatem który zajmuje się Jego sprawą. „Firmy” odszkodowawcze działają najczęściej – w charakterze „pośrednika” – pomiędzy Poszkodowanym / a Kancelarią Prawną.

Posiadamy bogate doświadczenie w zakresie dochodzenia odszkodowań – reprezentując osoby poszkodowane w wypadkach, poszkodowane w następstwie błędów w sztuce medycznej, inne (gdzie walczymy dla Naszych Klientów – o zadośćuczynienie, odszkodowanie, renty, ustalenie odpowiedzialności na przyszłość, inne roszczenia). Dysponujemy w Naszej Siedzibie głównej Kancelarii Adwokackiej 9 (dziewięcioosobowym) Zespołem Prawników, Adwokatów, Aplikantów Adwokackich, Absolwentów Wydziału Prawa. Współpracujemy z Kancelariami Radców Prawnych, Lekarzami, Specjalistami.

Wynagrodzenie – jest kwestią swobodnej umowy z Klientem. Jeśli Klient preferuje – wynagrodzenie uzależnione od wyniku sprawy (procent od przyznanego odszkodowania) – Adwokat może zawrzeć umowę przewidującą honorarium za pozytywny wynik sprawy. W sprawach finansowych obowiązuje Adwokata w stosunku do klienta szczególna skrupulatność. Kancelarie Adwokackie posiadają obowiązkowe ubezpieczenie OC w związku z prowadzoną działalnością. Nasza Kancelaria Adwokacka posiada ubezpieczenie na kwotę ponad 1.000.000,00 zł (słownie jeden milion złotych). Nasze działania opierają się na profesjonalnej pomocy prawnej w dochodzeniu odszkodowań. Doradzimy również w zakresie pomocy lekarskiej, wyboru warsztatu, wynajmu pojazdu zastępczego.  

Zapraszamy do współpracy

Adwokat

Krzysztof Tumielewicz

www.kairp.pl